Uwarunkowania rozwoju prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych w Polsce

2. System ubezpieczeń „substytucyjnych” lub „zastępczych” (funkcjonujący w Niemczech), w których część społeczeństwa wyłączona jest z systemu publicznego ze względu np. na wysoki poziom uzyskiwanych dochodów bądź wykonywany zawód lub też dobrowolnie rezygnuje z systemu publicznego. Świadczenia w prywatnych ubezpieczeniach „substytucyjnych” muszą obejmować taki sam szeroki zakres jak świadczenia w systemie publicznym.

3. System ubezpieczeń „komplementarnych” lub „uzupełniających” (charakterystyczny dla Francji), uzupełniający świadczenia w systemie publicznym. Obowiązkowymi ubezpieczeniami zdrowotnymi jest tam objęte ok. 99% populacji. Celem prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych we Francji jest zwrot opłat wnoszonych przez ubezpieczonych w ramach tzw. „współpłacenia” za korzystanie z publicznej opieki zdrowotnej oraz zwrot wydatków poniesionych na te kategorie świadczeń, które są objęte limitami kwotowymi w ramach publicznej opieki zdrowotnej, np. usługi optyczne czy dentystyczne.

4. System ubezpieczeń „suplementarnych” lub „dodatkowych” (występujący w Wielkiej Brytanii), gdzie szeroki zakres świadczeń oferowanych przez system publiczny w istotny sposób wpływa na zakres ubezpieczeń prywatnych, które nie zastępują w większości przypadków ochrony gwarantowanej przez państwo.

Jaka część społeczeństwa nabywa prywatne ubezpieczenia zdrowotne w krajach Unii Europejskiej?

Najwyższy odsetek notujemy w Austrii, Belgii, Danii i Holandii, gdzie w roku 2000 dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne nabyło ok. 30% obywateli. W Niemczech i we Francji wskaźnik ten wynosił 20%. W krajach, w których nabywcy prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego skazani są na tzw. podwójne płacenie, mamy do czynienia z mniejszym odsetkiem populacji dobrowolnie płacących za prywatną opiekę zdrowotną. W Hiszpanii jest to mniej niż 16,4% a w Wielkiej Brytanii – 11,5%. Najniższym wskaźnikiem charakteryzują się kraje skandynawskie.