Renta z tytułu niezdolności do pracy – część 4

Kiedy ustaje prawo do renty?

Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy ustaje:

• gdy ustanie którykolwiek z warunków wymaganych do uzyskania prawa do renty,
• z upływem okresu, na jaki zostało przyznane to świadczenie,
• z dniem, od którego z urzędu została przyznana emerytura, tj. z dniem ukończenia wieku emerytalnego – 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn − przez osoby ubezpieczone, uprawnione do renty z tytułu niezdolności do pracy,
• ze śmiercią osoby uprawnionej.

Jak ustala się wysokość renty?

Wysokość renty z tytułu niezdolności do pracy zależy od długości udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych oraz od wysokości podstawy wymiaru renty.

Wysokość renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy wynosi:

• 24% kwoty bazowej,
• po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,
• po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych,
• po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok brakujący do pełnych 25 lat okresów składkowych oraz nieskładkowych, przypadających od dnia zgłoszenia wniosku o rentę do dnia, w którym rencista ukończyłby 60 lat.

Renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosi 75% renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Jak się ustala podstawę wymiaru renty?

Podstawę wymiaru renty ustala się, przyjmując do jej wyliczenia przeciętną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z okresu 10 kolejnych lat kalendarzowych, wybranych z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających rok, w którym zgłoszono wniosek o rentę.

Na wniosek ubezpieczonego do wyliczenia podstawy wymiaru renty można przyjąć przeciętną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z okresu 20 lat, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.