Renta z tytułu niezdolności do pracy – część 1

Kogo uznaje się za niezdolnego do pracy?

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania tej zdolności po przekwalifikowaniu.

Niezdolność do pracy może być częściowa lub całkowita.

Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła w znacznym stopniu zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Za całkowicie niezdolną do pracy uważa się osobę, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Podstawę orzeczenia niezdolności do samodzielnej egzystencji stanowi naruszenie sprawności organizmu, które powoduje konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

Jak długi staż wymagany jest do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy?

Okres składkowy i nieskładkowy wymagany do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy uzależniony jest od wieku, w którym powstała niezdolność do pracy. Okres ten wynosi:

• 1 rok – jeśli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat,
• 2 lata – jeśli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat,
• 3 lata – jeśli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat,
• 4 lata – jeśli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat,
• 5 lat – jeśli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu skutków wypadku w drodze do pracy lub z pracy zaistniałego po dniu 31 grudnia 2002 r., prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy przysługuje również w przypadku, gdy nie udowodnił wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego.

Poradnik ZUS