Prawie każdy z nas, kiedy otrzymał swój pierwszy rower (kiedyś rower dla dziecka rodzic dostawał „na przydział” w pracy!) i opanował już wsiadanie, zsiadanie oraz skręty w lewo i w prawo, spróbował „jazdy bez trzymanki”, czyli bez trzymania kierownicy.

Do dzisiaj widzę, jak na ścieżkach rowerowych dorośli nawet cykliści popisują się tą umiejętnością, wywijając przy tym zakrętasy, hamując i przyspieszając z rękoma założonymi z tyłu lub splecionymi na piersi. Albo też rozmawiają przez telefon komórkowy, a drugą ręką gestykulują, chcąc pełniej przekazać treść rozmowy.

Taka jazda jest bardzo efektowna i zawsze budzi uznanie – zwłaszcza wśród mniej wprawionych kolarzy.

Ma jednak jedną wadę.

Najmniejszy niezauważalny nawet kamyczek na drodze przedniego koła i oto mamy niezwykle efektowną, ale bywa, że i bardzo niebezpieczną oraz bolesną wywrotkę, zakończoną co najmniej stłuczeniem, skaleczeniem, ale bywa że i wstrząśnieniem mózgu.

Sam należę do braci kolarskiej, która już pół wieku temu opanowała tę technikę jazdy, ale po pierwszej kraksie jakoś przeszła mi ochota na jej stosowanie.

A gdybyśmy tak „jazdę bez trzymanki” przełożyli na nasze życie?

Czyż rodzina obciążona kredytem, ale nie posiadająca zabezpieczenia tegoż polisami małżonków, nie jedzie bez trzymanki? Wszak każda nierówność na życiowej drodze jest niczym kraksa, i to bardzo poważna.

A czy szczęśliwa rodzina z małoletnimi dziećmi lub nawet bezdzietna, niemająca spisanych testamentów nie jedzie bez trzymanki?

A osoba wyjeżdżająca za granicę bez wykupionego przyzwoitego pakietu ubezpieczeniowego na tę okoliczność – nie jedzie bez trzymanki? A życie bez ubezpieczenia wypadkowego? A nieubezpieczone bądź niedoubezpieczone domy i mieszkania? A…

W Polsce miliony ludzi żyją „bez trzymanki”, nie posiadając najmniejszego nawet zabezpieczenia
i byle kamyczek przewraca im życie do góry nogami, niszcząc cały ich dorobek, szczęście rodzinne oraz przyszłość.

Można przestać jeździć bez trzymanki po pierwszej swojej kraksie lub wówczas, gdy było się świadkiem kraksy innych, a można też tylko chwilę pomyśleć; co jest lepsze: życie na krawędzi przepaści czy spokojniejsze i bezpieczniejsze, choć z pewnością pozbawione tak mocnych doznań i adrenaliny.

Kiedy nasze dzieci były jeszcze małe, narzekały na nudy w naszym domu. W innych domach ojcowie piją, są awantury, dzieciaki w szkole mają co opowiadać, a u nas... nic. Któregoś zimowego wieczoru przypadkowo przejeżdżałem z nimi obok Dworca Centralnego w Warszawie. Raptem, ku zdumieniu dzieci, zatrzymałem samochód. Wysiedliśmy. Pomyślałem bowiem, żeby poprowadzić je głównym pasażem dworca, aby mogły zobaczyć na własne oczy dziesiątki zziębniętych narkomanów w wieku od kilkunastu do kilkudziesięciu lat.
– Tato! Po co nam to pokazałeś?
– Dlatego, że wybór, kim będziecie, zależy wyłącznie od Was.

Tak, jak z tą jazdą bez trzymanki. Wybór zawsze należy do Państwa!


Po szczegóły odsyłam jak zwykle na http://www.agent-aviva.warszawa.pl/


Maciej Lichoński